Ponadto, przeprowadzono test zależności odpowiedzi od dawki dla liniowego trendu między nośnikiem a deksametazonem, stosując liniowe współczynniki kontrastu. Aby ocenić zmiany w hodowlach komórek szpiku ex vivo oraz pomiary BMD 4 i 10 dni, zastosowano dwukierunkową ANOVA. Jeśli wariancje były nierówne, do określenia stopni swobody zastosowano przybliżenie Satterthwaite. Różnice między środkami grupy z testem replikacji CFU-OB oceniano za pomocą testu t Studenta. Serialne zmiany w BMD analizowano za pomocą mieszanego modelu efektów powtarzanych pomiarów (28). Continue reading „Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy czesc 4”
Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy cd
Połowa pożywki była wymieniana co 5 dni. Kolonie zawierające osteoblasty wizualizowano za pomocą barwienia Von Kossa. Replikację CFU-OB in vitro określono w sposób opisany wcześniej (23). Jedną porcję komórek użyto do określenia liczby CFU-OB na 106 komórek szpiku w początkowym izolacie, jak opisano powyżej. Drugą porcję użyto do ustalenia replikowanych hodowli komórek w żelach kolagenowych typu I w 5 x 106 komórek w ml żelu, które następnie utrzymywano pod nieobecność lub bez obecności 10 nM prednizolonu przez 7 dni. Continue reading „Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy cd”
Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy ad
Pomimo wczesnego niepowodzenia w zapobieganiu utracie masy kostnej i zmniejszeniu liczby osteoklastów, podawanie bisfosfonianów zapobiegło indukowanej glukokortykoidami apoptozie osteoblastów. Metody Zwierzęta. Użyto myszy C57Bl i Swiss Webster (Charles River Laboratories, Stone Ridge, New York, USA). W wieku 4 miesięcy samce myszy Swiss Webster były oznaczane elektronicznie (Biomedic Data System Inc., Maywood, New Jersey, USA) i trzymane w plastikowych klatkach (1 zwierzę w klatce) w standardowych warunkach laboratoryjnych z 12-godzinną ciemnością / 12 -godzina cyklu świetlnego, stała temperatura 20 ° C i wilgotność 48%. Wszystkie myszy karmiono standardową dietą gryzoni (Agway RMH 3000, Arlington Heights, Illinois, USA) zawierającą 22% białka, 5% tłuszczu, 5% błonnika, 6% popiołu, 3,5 Kcal / g, 1,0 IU witaminy D3 / g, 0,97% wapnia i 0,85% fosforu z wodą ad libitum. Continue reading „Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy ad”
Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy
Glukokortykoidy hamują tworzenie kości poprzez hamowanie osteoblastogenezy i zwiększenie apoptozy osteoblastów. Jednak rola resorpcji kości w początkowej fazie szybkiego utraty masy kostnej, charakterystycznej dla osteoporozy wywołanej przez glukokortykoidy, jest niewyjaśniona, a przyczyna skuteczności bisfosfonianów w tym stanie pozostaje nieznana. Donoszono, że w mysich hodowlach osteoklastów glukokortykoidy przedłużyły wyjściowe przeżycie osteoklastów i antagonizowaną indukowaną bisfosfonianami aktywację kaspazy i apoptozę za pośrednictwem działania, w którym pośredniczy receptor glukokortykoidowy. Zgodnie z dowodami in vitro w mysim modelu osteoporozy indukowanej glukokortykoidami liczba gąbczastych osteoklastów wzrosła, mimo że liczba progenitorów osteoklastów została zmniejszona. Ponadto, u myszy otrzymujących zarówno glukokortykoidy jak i bisfosfoniany, oczekiwany proapoptotyczny wpływ bisfosfonianów na osteoklasty został zniesiony, o czym świadczy utrzymanie liczby osteoklastów i, dodatkowo, utrata gęstości kości. Continue reading „Promowanie przeżycia osteoklastów i antagonizmu apoptozy osteoklastów wywołanej bisfosfonianami przez glukokortykoidy”
Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad 7
Określenie, w jaki sposób komórki tuczne CNS i miąższowe wpływają zarówno na ochronną odporność na OUN, jak i na szkodliwą neuroinflammację, wydaje się obecnie kluczowe dla określenia skutecznych i kompleksowych terapii chorób OUN. Ciągły rozwój nowych genetycznych modeli mysich z selektywnymi uszkodzeniami komórek tucznych pomoże w osiągnięciu tego celu (160). Podsumowanie Status uprzywilejowany układu nerwowego ewoluował w celu utrzymania homeostazy wymaganej dla funkcji nerwowej i obrony gospodarza. Niezdolność do generowania silnych i potencjalnie szkodliwych adaptacyjnych odpowiedzi immunologicznych wymaga zatem podstawowego oparcia dla obrony gospodarza na sekwestrowane i umiarkowane wrodzone odpowiedzi mikrogleju, astrocytów i innych rezydujących komórek wrodzonych. Niemniej jednak, patologiczna zapalenia nerwów jest wrodzona we wszystkich chorobach, które zaburzają elementy tkanki CNS, w tym stwardnienie rozsiane, AD, choroba Parkinsona, udar mózgu i urazowe uszkodzenie mózgu. Continue reading „Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad 7”
Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad 6
Natomiast zmiany neuromelitis optica (NMO), autoimmunologiczne schorzenie OUN wywołane przez przeciwciała z akwaporyną 4, wykazują obfite neutrofile, które można również znaleźć w CSF podczas aktywnej choroby (128). Zmienna ostrość NMO i MS może przyczynić się do tych różnych ustaleń. Zmiany NMO są znacznie bardziej niszczące i bardziej prawdopodobne, że doprowadzą do śmierci podczas ostrej choroby, podczas gdy śmiertelne stwardnienie rozsiane powstaje w wyniku powikłań unieruchomienia po dziesięcioleciach choroby. Dlatego też brak neutrofilów w uszkodzeniach MS (badanych podczas autopsji) może nie świadczyć o ich braku podczas tworzenia zmian. Modele zwierzęce wskazują również na udział neutrofilów w SM. Continue reading „Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad 6”
Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad 5
W warunkach zapalnych z udziałem komórek T, OUN dopuszcza dużą liczbę obwodowych wrodzonych komórek odpornościowych. Istotnie, naciek CNS przez komórki obwodowe jest krytyczny dla obrony ochronnej gospodarza przed infekcją i dla naprawy po udarze lub urazie fizycznym (99. 104). Konieczne jest jednak ograniczenie, ponieważ hematogenne zapalenie powoduje głębokie uszkodzenie, jeśli reakcja jest nadmierna lub niewłaściwa. Interakcja wrodzonego układu odpornościowego OUN z naciekającymi limfocytami T charakteryzuje się MS i EAE (przegląd w pozycjach 105, 106). Continue reading „Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad 5”
Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym czesc 4
Paradoksalnie reakcje mikrogleju na bodźce wrodzone, takie jak układowe LPS, wykazują interesujące właściwości neuroprotekcyjne w systemach eksperymentalnych. W tym paradygmacie (prekondycjonowanie stresu) wyzwania systemowe wywołują reakcje cytokin, które aktywują mikroglej i poprawiają uraz po kolejnych atakach OUN, w tym udarze lub urazie fizycznym (58 . 61). Podstawy molekularne i kliniczne znaczenie prekondycjonowania stresu pozostają niepewne. Przewlekła neurodegeneracja prowadzi również do aktywacji mikrogleju, chociaż wynik aktywacji może być korzystny, szkodliwy lub neutralny. Continue reading „Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym czesc 4”
Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym cd
Wraz z IL-1 p, IL-33 jest uważany za alarmin (wskaźnik uszkodzenia komórek). Rozbicie sygnałów TLR i NLR wiązało się z konwergencją dwóch odrębnych linii badawczych. Toll i spätzle, rodzina indeksu, rodzina receptorów / ligandów TLR, zostały odkryte jako regulatory modelowania grzbietowo-brzusznego Drosophila, a następnie odporności przeciwgrzybiczej (18, 21, 31). NALP3, znany również jako kriopiryna, scharakteryzowano jako zmutowany gen w autosomalnych dominujących zaburzeniach zapalnych, takich jak zespół Muckle-Wellsa i rodzinny zimny zespół auto-zapalny, charakteryzujący się nadmiarem IL-1. aktywność i skutecznie leczone IL-1. Continue reading „Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym cd”
Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad
W związku z tym, byłoby zbyteczne, aby zapewnić CNS zdolność generowania adaptacyjnych odpowiedzi immunologicznych de novo. BBB ma swoje filogenetyczne pochodzenie w bezkręgowcach i ewoluuje, aby zapewnić precyzyjnie skalibrowane środowisko chemiczne i jonowe w celu optymalizacji funkcji neuronów. Jednak BBB dobrze nadaje się również do hamowania zapalenia OUN poprzez wykluczenie białek osocza, jak również obwodowo uzyskanych wrodzonych i adaptacyjnych komórek odpornościowych i związanych z nimi cząsteczek zapalnych (11, 12). Dodatkowo, miąższowe otoczenie OUN ma działanie przeciwzapalne, z wysokim lokalnym stężeniem cytokin hamujących zapalenie, takich jak TGF-a. i IL-10 i jest pełen gangliozydów, które mogą być toksyczne dla limfocytów T (13. Continue reading „Wrodzona odporność w centralnym układzie nerwowym ad”